بخش ۱۱۱-قصه اعرابی درویش

بخش ۱۱۱-قصه اعرابی درویش

یک شب اعرابی زنی مر شوی را

گفت و از حد برد گفت و گوی را

شبی زنی عرب خطاب به شوهر مباحثه ای را اغاز نمود بحدیکه از حد معمول و طبیعی مکالمه فراتر رفت

***************************************

کین همه فقر و جفا ما می کشیم

جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم

میگفت چرا ما متفاوت از دیگران هستیم و تمام ظلم و فقر روزگار از ان ماست

همه هستی در خوشی و ما در فقر و ناخوشی و تنگدستی امرار معاش می نماییم

****************************************

نان مان نه نان خورش مان درد و رشک

کوزه مان نه آب مان از دیده اشک

نانی برای تناول نداریم و خوراکمان درد و اندوه و رشک زندگی دیگران است

سبوی ابی نداریم و در واقع اشک دیدگانمان را می نوشیم

**************************************

جامهٔ ما روز تاب آفتاب

شب نهالین و لحاف از ماهتاب

لباس ما از عدم پوشاک تابش خورشید است و شب بالشت و تشک و رواندلزمان مهتاب اسمان

*****************************************

قرص مه را قرص نان پنداشته

دست سوی آسمان برداشته

ماه اسمان را قرص نانی میپنداریم و برای نیل بدان چشم و دست به اسمان دوخته ایم

**************************************

ننگ درویشان ز درویشی ما

روز شب از روزی اندیشی ما

حتی فقرا نیز از شدت فقر ما عار دارند و در حقیقت روز روشن از شدت طلب روزیمان به تاریکی گراییده است

***********************************

خویش و بیگانه شده از ما رمان

بر مثال سامری از مردمان

اشنا و بیگانه و وابسته فامیل از ما گریزانند درست مانند سامری قوم موسی که از مردم فرار میکرد

************************************

گر بخواهم از کسی یک مشت نسک

مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک

اگر لز صاحب خیری مقداری گوشت قربانی بخواهیم از فراوانی تقاضا با الفاظ توهین امیز مواجه میشویم

**********************************

مر عرب را فخر غزوست و عطا

در عرب تو همچو اندر خط خطا

در قوم عرب صدقه و بخشش موجب افتخار است ولی از شدت وقر ما را به چشم خاطی مفرط میبینند

******************************************

چه غزا ما بی غزا خود کشته ایم

ما به تیغ فقر بی سر گشته ایم

کدام جنگی ما بدون کارزار در حقیقت جان باخته ایم و در واقع از تیزی فقر سری بر تنمان نماده تا مدعی زندگانی شویم

***************************************

چه عطا ما بر گدایی می تنیم

مر مگس را در هوا رگ می زنیم

ما با واژه بخشش بیگانه ایم و طبل گدایی رابر گردن انداخته ایم و از شدت فقر مگس را نیز در هوا شکار میکنیم

***********************************

گر کسی مهمان رسد گر من منم

شب بخسپد دلقش از تن بر کنم

از شدت فقر اگر مهمانی برایمان بیاید لباسهای او را نیز از تنش خارج میکنیم